Boos, bang, blij en verdrietig

Gisteren was het een spannende dag en vandaag was het niet anders. Allebei op hun eigen manier spannend. Ik was trots dat ik het had overleefd en dat het niet voor niets is geweest. Blij met onze oogst. Het voelde gisteren of we het al hadden overwonnen. Of we er al waren. Niets was minder waar. Een stapje dichterbij maar hoe zouden ze het er samen vanaf brengen? Met spanning zat ik vandaag te wachten op het verlossende telefoontje. Eindelijk rinkelde mijn telefoon. Hoopvol en gespannen rende ik erop af. Mijn hart bonsde en ik hijgde. Ik probeerde rustig in te ademen en nam de telefoon op.

Aan de andere kant hoorde ik een vriendelijke vrouwenstem. Aandachtig luisterde ik naar haar. ' Er is een ei bevrucht' hoorde ik haar kalm zeggen. Ik kon niets anders zeggen dan oké. Even was het stil. Tot ze een afspraak wilde maken voor een terugplaatsing. 'Woensdag om kwart over twee zouden we u graag zien' hoorde ik haar vragend stellen. Tuurlijk kan ik. Voordat ze ophing riep ze nog gauw dat ik met een volle of redelijk gevulde blaas moet komen. Niet veel later was het telefoongesprek ten einde

Daar stond ik. Iets wat verbijsterd. Moest ik nou blij zijn? Waar zijn die vijf andere eitjes waar ik zo hard voor gestreden heb? Ergens was ik ook blij. Tuurlijk! Woensdag word er een mini-mensje teruggeplaats. Eindelijk zijn we dan weer samen. Waar het zich kan nestelen en hopelijk kan uitbloeien. Niet veel later stapt 'Moffel' binnen. Nog niet wetende wat ik weet. Met een glimlach begin ik te vertellen. Ik zie de twinkeling in zijn ogen. Dan barst ik uit in tranen. Hoewel ik blij en dankbaar ben voelt het ook als een teleurstelling. We zullen geen eitjes in de vriezer kunnen stoppen voor een volgende behandeling of zwangerschap. Als dit niet lukt is poging nummer een echt voorbij. 'Moffel' troost me en ik zie dat het bij hem nog niet doorgedrongen is. Al snel droog ik mijn tranen

Als het bij 'Moffel' doorgedrongen is begint het gesprek. Ik voel een enorme boosheid. Al die hoopvolle argumenten over hoe jong ik ben. Dat ik waarschijnlijk veel follikels zal creëren, het is niet waar. Het is compleet anders gelopen. Niemand had dit verwacht. Voortaan hoor ik toch liever de realiteit dan de zoetsappige verhalen. Om mezelf te kunnen beschermen. De gynaecoloog, de fertiliteitsarts, de hormonen en mijn lichaam, ze krijgen er allemaal van langs.

De afgelopen tijd ben ik zo bang geweest. Dat ik het niet aankon. Bang dat het niet zou lukken. De vele prikken. Het was een heftige tijd. Ik heb het overleefd. Zo hard geknokt, dat ik gehoopt had op meer..

Nu het echt is doorgedrongen.. Nu alle emoties eruit zijn gevloeid, gebarsten en hun plek hebben gekregen ben ik blij. Met grote letters heb ik in mijn agenda de datum geschreven. Het begin van ons kindje. Dit kan niet anders dan dit een pracht van een ei is, ons gouden ei!